Πρόσφατα η 90χρονη γειτόνισσά μου γιόρτασε την επέτειό της. Αφού αποφάσισα να την συγχαρώ, πήρα μια μικρή τούρτα και πήγα κοντά της. Αλλά αυτό που είδα στο σπίτι της με άγγιξε βαθιά και με έκανε να σκεφτώ 😢 Μοιράζομαι αυτήν την ιστορία 👇👇
Αποφάσισα να επισκεφτώ την 90χρονη γειτόνισσά μου για να την συγχαρώ για τα γενέθλιά της, αλλά έμεινα έκπληκτη.
Η γειτόνισσά μου κι εγώ δεν ήμασταν ιδιαίτερα δεμένες, αλλά πάντα κάναμε θερμές συζητήσεις. Μοιραζόταν ενδιαφέρουσες ιστορίες και προσπαθούσα να της δώσω προσοχή, επειδή ήξερα ότι ζούσε μόνη: ο σύζυγός της είχε πεθάνει πριν από πολύ καιρό και τα παιδιά της είχαν μετακομίσει.
Έχοντας μάθει για την επέτειό της, αποφάσισα να την συγχαρώ. Σκέφτηκα ότι οι συγγενείς της θα έκαναν ένα πάρτι και ότι εγώ θα περνούσα λίγο αργότερα με μια τούρτα.
Όταν έφτασα, με υποδέχτηκε ένα άψογα καθαρό σπίτι και ένα στρωμένο τραπέζι, αλλά… δεν υπήρχαν καλεσμένοι. Η γειτόνισσα καθόταν σε μια καρέκλα, βλέποντας τηλεόραση, σαν να προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή της από τις θλιβερές σκέψεις.
Χαμογέλασε θερμά όταν με είδε και με κάλεσε να καθίσουμε. Αρχίσαμε να μιλάμε και τα λόγια της μου ράγισαν την καρδιά. Αποδείχθηκε ότι κανένας από τους συγγενείς της δεν την είχε καν τηλεφωνήσει εκείνη την ημέρα.
Πέρασα περισσότερο χρόνο μαζί της από όσο είχα σχεδιάσει, προσπαθώντας να ελαφρύνω τη μοναξιά της. Με κέρασε σπιτικά φαγητά που μαγείρεψε η ίδια με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστούν παιδιά ή εγγόνια.
Αυτή η συνάντηση με έκανε να σκεφτώ: πόσο συχνά ξεχνάμε να δείχνουμε προσοχή στα αγαπημένα μας πρόσωπα, θεωρώντας την αγάπη τους δεδομένη;
Παρακαλώ τηλεφωνήστε στους συγγενείς σας. Επισκεφθείτε τους. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα για αυτούς. Γιατί μια μέρα μπορεί να είναι πολύ αργά…
