Αν υπήρχε ένα παγκόσμιο βραβείο για τον πιο αφοσιωμένο πατέρα στον κόσμο, ο Ντικ Χόιτ θα ήταν ένας από τους κορυφαίους υποψηφίους.
Το 1962, η οικογένεια Χόιτ καλωσόρισε έναν γιο, τον Ρικ. Λίγο μετά τη γέννηση, ο Ρικ διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση. Εκείνη την εποχή, η πάθηση δεν ήταν πλήρως κατανοητή και οι γιατροί είπαν στους γονείς του ότι θα περνούσε τη ζωή του σε φυτική κατάσταση σε ίδρυμα. Αλλά οι Χόιτ αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον γιο τους.
Αν και ο Ρικ μπορούσε να κινήσει μόνο το κεφάλι του, η μητέρα του, η Τζούντι, άρχισε να του μαθαίνει το αλφάβητο βάζοντας ετικέτες σε διάφορα αντικείμενα στο σπίτι. Το 1974, μια ομάδα φοιτητών από το Πανεπιστήμιο Ταφτς ανέπτυξε μια συσκευή επικοινωνίας που επέτρεπε στον Ρικ να «μιλεί» πληκτρολογώντας με κινήσεις του κεφαλιού. Για να αντέξει οικονομικά τον εξοπλισμό, ο Ντικ έκανε πολλές δουλειές.
Στη συνέχεια, το 1977, ο Ρικ εξέφρασε την επιθυμία να συμμετάσχει σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα για την υποστήριξη ενός παράλυτου αθλητή. Αν και ο Ντικ δεν είχε τρέξει ποτέ πριν, συμφώνησε – ωθούμενος από αγάπη και αποφασιστικότητα. Έσπρωξε τον Ρικ σε ένα βαρύ αναπηρικό καροτσάκι για 8,5 χιλιόμετρα, υπομένοντας πόνο και εξάντληση. Παρά το γεγονός ότι τερμάτισε σχεδόν τελευταίοι, τους επευφημούσαν ως πρωταθλητές. Στο δρόμο για το σπίτι, ο Ρικ είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, όταν τρέχω, νιώθω σαν να μην είμαι πια ανάπηρος». Αυτή και μόνο η πρόταση άλλαξε τα πάντα.
Από εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε η «Ομάδα Χόιτ». Το δίδυμο πατέρα-γιου άρχισε να προπονείται και τελικά αγωνίστηκε σε αγώνες αυξανόμενης δυσκολίας: 10 χλμ., 22,5 χλμ., πλήρεις μαραθώνιους – και τελικά, τρίαθλο. Ο Ντικ όχι μόνο έτρεξε με τον Ρικ, αλλά κολύμπησε και τον τράβηξε σε μια βάρκα και έκανε ποδήλατο μαζί του σε ένα ειδικό κάθισμα. Κατέκτησαν μάλιστα τον εξαντλητικό αγώνα Ironman πολλές φορές, ολοκληρώνοντας 3,86 χλμ. κολύμβησης, 180,25 χλμ. ποδηλασίας και έναν πλήρη μαραθώνιο 42,195 χλμ. – έξι φορές συνολικά.
Μέχρι το 2014, η ομάδα Hoyt είχε συμμετάσχει σε πάνω από 1.500 αγώνες. Τα επιτεύγματά τους τής εξασφάλισαν μια θέση στο Ironman Hall of Fame και ένα άγαλμα στη Βοστώνη. Ο Ρικ συνέχισε να σπουδάζει στην ενταξιακή εκπαίδευση και εργάστηκε στο Boston College, βοηθώντας στην ανάπτυξη τεχνολογίας για άτομα με αναπηρίες.
Αναλογιζόμενος το απίστευτο ταξίδι τους, ο Ντικ είπε κάποτε:
«Αν είχα την ευκαιρία να ζήσω τη ζωή μου ξανά, δεν θα άλλαζα τίποτα. Δεν μετανιώνω ούτε για μια στιγμή που πέρασα με τον γιο μου».
