Στη βικτωριανή εποχή, τα μακριά μαλλιά δεν ήταν απλώς μια δήλωση μόδας — ήταν ένα ισχυρό σύμβολο κοινωνικής θέσης, υγείας και πλούτου. Ενώ τα πιο κοντά χτενίσματα κέρδισαν έδαφος τον 20ό αιώνα, οι γυναίκες της Βικτώριας διατήρησαν με πάθος τις μακριές μπούκλες τους. Αλλά γιατί, σε μια εποχή ραγδαίων ιατρικών και υγιεινών εξελίξεων, τόσες πολλές επέλεξαν να κρατήσουν τα μαλλιά τους τόσο μακριά;
Η απάντηση βρίσκεται σε ένα μείγμα πρακτικότητας, κοινωνικής τάξης και οικονομικής επιβίωσης.
Παρόλο που η ευαισθητοποίηση για την υγιεινή αυξανόταν χάρη στα νέα σαπούνια, σαμπουάν και τις ιατρικές ανακαλύψεις, τα μακριά μαλλιά παρέμεναν ένδειξη προνομίου. Σε αντίθεση με τις κατώτερες τάξεις — όπου τα κοντά μαλλιά βοηθούσαν στην καταπολέμηση των ψειρών και των ασθενειών — οι πλούσιοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να έχουν τον χρόνο, τα εργαλεία και τη βοήθεια που χρειάζονταν για να διατηρούν τα μαλλιά τους καθαρά και χτενισμένα. Τα μακριά μαλλιά φώναζαν διακριτικά πολυτέλεια: αν είχες τους πόρους να τα φροντίσεις, πιθανότατα ανήκες στην ανώτερη τάξη.
Εν τω μεταξύ, για τις γυναίκες της εργατικής τάξης, τα κοντά μαλλιά ήταν συχνά απαραίτητη. Με περιορισμένη πρόσβαση σε εργαλεία υγιεινής ή επαγγελματίες, η διατήρηση μακριών μαλλιών ήταν μη πρακτική. Αλλά είναι ενδιαφέρον ότι, για ορισμένες γυναίκες, τα μακριά μαλλιά έγιναν πηγή εισοδήματος — καλλιεργούνταν ειδικά για να κόβονται και να πωλούνται για την κατασκευή περούκας, κάτι που είχε μεγάλη ζήτηση εκείνη την εποχή.
Τελικά, τα βικτωριανά μαλλιά δεν αφορούσαν μόνο την εμφάνιση. Ήταν μια αντανάκλαση της κοινωνικής δομής – ένα οπτικό στοιχείο κοινωνικής τάξης, υγείας, ακόμη και οικονομικής στρατηγικής.
