Η Ζίτα και η Γκίτα γεννήθηκαν ως σιαμαία δίδυμα—ενωμένα στη λεκάνη. Μοιράζονταν ένα κοινό έντερο, αναπαραγωγικά όργανα και τρία πόδια.
Η καθεμία είχε το δικό της κεφάλι, καρδιά και χέρια. Από μικρή ηλικία, έμαθαν να ζουν απόλυτα ενωμένοι—τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Όταν ήταν μικρά, τα κορίτσια αποδέχονταν τη μοναδικότητά τους με παιδική αποδοχή: ζωγράφιζαν ανθρώπους με τρία πόδια, έδεναν δύο κούκλες μεταξύ τους και τραβούσαν το ένα από τα επιπλέον πόδια της κούκλας, ώστε οι κούκλες να είναι «σαν αυτές».
Αλλά καθώς μεγάλωναν, η Ζίτα και η Γκίτα συνειδητοποίησαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ότι ήθελαν να είναι ξεχωριστά άτομα. Το όνειρο της ανεξαρτησίας έγινε ο κοινός τους στόχος.
Όταν έγιναν 11 ετών, οι γιατροί αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την πιο περίπλοκη χειρουργική επέμβαση της καριέρας τους—έναν χωρισμό. Υπήρξαν παρόμοιες περιπτώσεις παγκοσμίως, αλλά σχεδόν πάντα είτε η χειρουργική επέμβαση αποτύγχανε είτε μόνο ένα δίδυμο επέζησε.
Οι χειρουργοί χρειάστηκαν 12 ώρες για να χωρίσουν τα κορίτσια και να αφαιρέσουν το τρίτο πόδι. Ήταν μια απίστευτα λεπτή και επικίνδυνη επέμβαση, αλλά η επέμβαση ήταν επιτυχής.
Μετά τον χωρισμό, τα κορίτσια έμαθαν ξανά να περπατούν—τώρα με τη βοήθεια προσθετικών μελών. Τελείωσαν το σχολείο, άρχισαν να μαθαίνουν ξένες γλώσσες και ασχολήθηκαν με το σχέδιο και τις χειροτεχνίες.
Ωστόσο, εξακολουθούσαν να χρειάζονται συνεχή ιατρική παρακολούθηση — η πολύπλοκη ανατομία τους το καθιστούσε απαραίτητο.
Δυστυχώς, η ευτυχία τους ήταν βραχύβια: κάποια στιγμή μετά την επέμβαση, η Ζίτα πέθανε από σήψη – μια σοβαρή λοιμώδη επιπλοκή.
Μένοντας μόνη της, η Γκίτα συνέχισε να ζει—σαν να ήταν και για τους δύο. Αντιμετώπισε άλλη μια δυσκολία: πριν από αρκετά χρόνια, διαγνώστηκε με καρκίνο.
Πίσω της βρίσκονται χειρουργικές επεμβάσεις στα έντερα και κύκλοι θεραπείας. Είναι τώρα 33 ετών. Παρά όλες τις δοκιμασίες, συνεχίζει να αγωνίζεται. Δεν τα παρατάει. Συνεχίζει να ζει, με ελπίδα και τη μνήμη της αδερφής της, η οποία θα παραμείνει για πάντα μέρος της ιστορίας της.
