Πριν από το 2007, η Σβέτλα και η Μίμα, όπως και πολλές άλλες αρκούδες, αναγκάζονταν να κάνουν παραστάσεις για τουρίστες, χορεύοντας για να κερδίσουν τα προς το ζην για τους Ρομά ιδιοκτήτες τους. Όταν δεν έπαιζαν, ήταν περιορισμένοι σε αλυσίδες στην πίσω αυλή, ζώντας σε συνεχή αγωνία. Έδειξαν σημάδια βαθιού ψυχολογικού τραύματος, κουνώντας ατελείωτα τα κεφάλια τους και πατώντας στο έδαφος. Η διατροφή τους, που αποτελείται κυρίως από ζάχαρη, αλκοόλ και γλυκά ποτά, συνέβαλε στη σωματική τους παρακμή, με σπασμένα και χαλασμένα δόντια από το ροκάνισμα των αλυσίδων τους.
Η οικογένεια που τα ανήκε εκπαίδευε αρκούδες για γενιές, ξεκινώντας από τον προπάππου τους, ο οποίος ξεκίνησε στα 12, προμηθεύοντάς τους για τουριστική διασκέδαση. Παρουσίαζαν ακόμη και ένα μικρό παιδί δίπλα στην αρκούδα, υποστηρίζοντας ψευδώς πόσο ευγενικά και φιλικά ήταν τα ζώα. Αλλά πίσω από αυτή την πρόσοψη κρυβόταν μια σκληρή αλήθεια: η Σβέτλα και η Μίμα είχαν πάρει από τους ζωολογικούς κήπους ως μικρά και είχαν υποβληθεί σε αγωνιώδη εκπαίδευση, αναγκάστηκαν να στέκονται σε καυτές μεταλλικές πλάκες ενώ έπαιζε μουσική, ρυθμίζοντας τους να συνδέουν τη μουσική με τον πόνο και να ανταποκρίνονται χορεύοντας. Υποβλήθηκαν επίσης σε επώδυνο κόψιμο των νυχιών, το οποίο λέγεται ότι είναι εξίσου βασανιστικό με το κόψιμο ανθρώπινων δακτύλων.
Αν και οι προσπάθειες για τον τερματισμό αυτής της σκληρότητας ξεκίνησαν το 1993, η Βουλγαρία δεν είχε τις εγκαταστάσεις για να στεγάσει τις αρκούδες και η επιβολή του νόμου ήταν χαλαρή, επιτρέποντας στις οικογένειες Ρομά να συνεχίσουν να κρατούν τις αρκούδες κάτω από άδεια μέχρι να βρεθεί ένα καταφύγιο. Αυτό σήμαινε ότι οι αρκούδες υπέμειναν χρόνια περισσότερα από βάσανα. Μόλις το 1998 η Βουλγαρία απαγόρευσε την εκπαίδευση και τον χορό αρκούδων.
Το 2000, με τη βοήθεια των FOUR PAWS και του FONDATION BRIGITTE BARDOT, το BEAR SANCTUARY Belitsa άνοιξε στα βουνά της Βουλγαρίας, παρέχοντας ένα ασφαλές καταφύγιο για αυτές τις κακομεταχειρισμένες αρκούδες. Μόλις το 2007 οι τρεις τελευταίες «χορεύουσες αρκούδες» — η Σβέτλα, η Μίμα και ο Μίσσο — σώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους στο χωριό Γκέτσοβο. Από τότε, η Βουλγαρία έχει απαγορεύσει κάθε ιδιωτική ιδιοκτησία αρκούδων, διασφαλίζοντας ότι καμία αρκούδα δεν θα υποβληθεί ξανά σε αυτή τη σκληρότητα.
Σήμερα, η Svetla, γεννημένη το 1990, ευδοκιμεί στο καταφύγιό της. Απολαμβάνει τις μέρες της ξεκουράζοντας σε ένα αγαπημένο, απομονωμένο μέρος μέσα στο δάσος. Αν και προτιμά την ειρηνική μοναξιά του δάσους, ορισμένοι επισκέπτες μπορεί να την δουν κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους. Η Μίμα, γεννημένη το 1997, είναι πολύ πιο δραστήρια, καθώς την βλέπουμε συχνά να περιφέρεται και να αναζητά τροφή με τον σύντροφό της Μόντι, ειδικά τις πιο δροσερές ώρες του απογεύματος. Τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, όπως και οι αρκούδες της, η Μίμα απολαμβάνει τον υπνάκο στη σκιά. Οι περισσότερες μέρες τους περνούν εξερευνώντας το ιερό, ζώντας μια ζωή απαλλαγμένη από αλυσίδες και τον πόνο του παρελθόντος τους.
