Όταν ο σύζυγός μου, ο Σίλας, έφυγε πριν από έξι χρόνια, ποτέ δεν πίστευα ότι η ζωή μου θα περιοριζόταν στο να σκουπίζω τα ψίχουλα από τους πάγκους σε μια απόκοσμα ήσυχη κουζίνα. Ήμουν η Προύντενς—48 χρονών, ανύπαντρη, και μετά βίας έμενα στην επιφάνεια ενώ έκανα ταχυδακτυλουργικές εργασίες σε ένα τηλεφωνικό κέντρο και μεγάλωνα δύο παιδιά. Ο Σάιλας έφυγε ένα βράδυ με το πρόσχημα ότι χρειαζόταν «χώρο για να βρει τον εαυτό του», εγκαταλείποντας εμένα με τον οκτάχρονο γιο μας, τον Ντάμιεν, και τη νεογέννητη κόρη μας, την Κόνι. Δεν γύρισε ποτέ. Τα όνειρα που μοιραζόμασταν κάποτε διαλύθηκαν στην καθημερινή επιβίωση.
Μετά ήρθε ο Έμερι — ένας νέος γείτονας με κρίση. Εμφανίστηκε στην πόρτα μου, ταραγμένη και εκλιπαρούσε για βοήθεια. Αφού έκανε ένα χαοτικό πάρτι, το σπίτι της κατέστρεψε και χρειαζόταν κάποιον να το καθαρίσει πριν φύγει από την πόλη. Προσέφερε 250 $ για τη δουλειά. Ήμουν διστακτικός, αλλά τα χρήματα ήταν πολύ δύσκολο να τα απορρίψω. Για δύο κουραστικές μέρες, έτριψα, γυάλισα και έδωσα ζωή στο σπίτι της. Αλλά όταν επέστρεψα για να εισπράξω την πληρωμή, με κοίταξε στα μάτια και ισχυρίστηκε ότι δεν είχε υπάρξει ποτέ συμφωνία. Με απομάκρυνε σαν να ήμουν τίποτα.
Έμεινα έκπληκτος—πληγωμένος, θυμωμένος και ταπεινωμένος. Αλλά δεν σκόπευα να την αφήσω να ξεφύγει.
Με σακούλες σκουπιδιών γεμάτες από την τοπική χωματερή και ένα ξεχασμένο εφεδρικό κλειδί που δεν είχε ζητήσει ποτέ πίσω, μπήκα στο πεντακάθαρο πλέον σπίτι της. Η Fury με οδήγησε καθώς σκορπούσα σκουπίδια, χαλασμένα τρόφιμα και χάος σε κάθε δωμάτιο. Άφησα το κλειδί πίσω κάτω από το χαλάκι και έφυγα, με την καρδιά να χτυπά δυνατά με ένα περίεργο μείγμα εκδίκησης και τύψεων.
Εκείνο το βράδυ, ο Έμερι χτύπησε την πόρτα μου, φουντωμένος. Απείλησε ότι θα καλέσει την αστυνομία. Συνάντησα την οργή της με ηρεμία, θυμίζοντάς της ότι είχε ισχυριστεί ότι δεν είχα ποτέ κλειδί. Πάγωσε, έπιασε το δικό της ψέμα, και μετά από μερικές καταιγιστικές απειλές, έφυγε θύελλα. Ήξερα ότι δεν είχε τίποτα πάνω μου — και ότι, αυτή τη φορά, τα έβαλε με τη λάθος γυναίκα.
